♥♥♥♥

راوى: ابو هاشم جعفرى به سخنان امام گوش مى‏دادم. هوا گرم بود و آفتاب ظهر، شدت گرما را بیش تر میکرد

. تشنگى تمام وجودم را فرا گرفته بود. شـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرم و حیاى حضور امام، مانع از آن شد که

صحبتشان را قطع کنم و آب بخواهم. در هیمن موقع امام کلامش را قطع کرد و فرمودند: ـ کمى آب بیاورید؟

خادم امام ظرفى آب آورد و به دست ایشان داد. امام، براى ایـــــــــــــــــــــــن که من، بدون خجالت،آب

بخورم، اول خودشــــــــــــــــــــــان مقدارى از آب را نوشــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــیدند وبعد ظرف

را به طـــــــــــــــــــــــرف من دراز کردند. من هم ظــــــــــــــــــــــــــــرف آب را گرفتــــــــــــــــــم و نوشیدم.

نه! نمی شد. اصلا نمى‏توانستم تحـــــــــــــــــــمل کنم. انگار آب هم نتوانسته بود درست و حسابى

تشنگى‏ام را از بین ببرد. تازه، بعد از یک بار آب خوردن درست نبود که دوباره تقاضـــــــــــاى آب کنم

. این بار هم امام نگاهى به چهره‏ام کردند و حرفش را نیمه تمام گذاشت: کمى آرد و شکر و آب بیاورید.

وقتى خادم براى امام رضا(ع) آرد و شـــــــــــــــــــــــــــــــــکر و آب آورد، امام آرد را در آب ریخت و مقدارى

هم شکر روى آن پاشید. امام برایم شربت درســــــــــــــــــــــــــــــت کرده بود. نمى‏دانم از شرم بود یا از

خوشحالى که تشکر را فراموش کردم. شاید در آن لحــــــــــــــــــــــــــظه خودم را هم فراموش کرده بودم.

با کلام امام رضا(ع) ناخود آگاه دستــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم به طرف ظرف شربت دراز کردم.

ـشربت گوارایى است. بنوش ابوهاشـــــــــــــــــــــــــــــم!… بنوش که تشنگی ‏ات را از بین می ‏برد...

♥♥♥♥